هنرمندان این سبک معتقد بودند که امپرسیونیسم بیش از حد به ثبت لحظه و تأثیر نور و رنگ محدود شده و باید به بیان عمیق‌تر احساسات، اندیشه‌ها و ساختار اثر پرداخته شود. هنرمندانی مانند ونسان ونگوگ، پل گوگن، پل سزان و آنری روسو از چهره‌های شاخص این جنبش هستند. در آثار آن‌ها رنگ‌های اغراق‌شده، ضربات قلم آزادتر و گاه نمادگرایی شخصی به‌وضوح دیده می‌شود. برای مثال، ونگوگ با ضربات پرقدرت قلم و رنگ‌های تند، دنیای درونی و پرآشوب خود را بیان می‌کرد، در حالی که سزان بیشتر به دنبال ساختار و نظم هندسی در طبیعت بود. پست‌امپرسیونیسم تنوع سبکی زیادی داشت اما وجه مشترک همه آن‌ها، عبور از نگاه صرفاً بازنمایانه‌ی امپرسیونیسم بود. این جریان راه را برای بسیاری از جنبش‌های قرن بیستم مثل کوبیسم و اکسپرسیونیسم هموار کرد و تأکید بر فردیت و دیدگاه شخصی هنرمند را به اوج رساند.