هنرمندان سمبولیست اعتقاد داشتند که هنر نباید فقط بازتاب دنیای بیرون باشد، بلکه باید معانی پنهان، رؤیاها، اسطوره‌ها و احساسات درونی انسان را بیان کند. در این سبک، نمادها و نشانه‌ها جایگاه مهمی داشتند و آثار غالباً فضایی رازآلود، شاعرانه و گاهی وهم‌آلود داشتند. نقاشانی مثل گوستاو مورو و اودیلون ردون از چهره‌های اصلی این جنبش هستند. آن‌ها با بهره‌گیری از رنگ، خط و ترکیب‌بندی خاص، مفاهیم عمیق فلسفی یا عرفانی را به تصویر می‌کشیدند. سمبولیسم در ادبیات هم تأثیر زیادی گذاشت و شاعرانی مانند بودلر و مالارمه به این جریان پیوستند. این سبک پلی میان هنر سنتی قرن نوزدهم و جنبش‌های مدرن قرن بیستم به حساب می‌آید، چون نگاه هنرمند را از بازنمایی صرف به دنیای ذهن و خیال منتقل کرد.